Hm.RP.dr. Tadeusz Strumiłło
Tadeusz Zgierski-Strumiłło urodził się 13-go kwietnia 1884r. w Śmile na Ukrainie. W 1902r. skończył szkołę matematyczno-przyrodniczą w Kijowie, studia rolnicze odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie, również na UJ, studia filozoficzne i historię kultury i sztuki. Studiował także we Lwowie, Londynie i Rzymie. Doktorat z filozofii uzyskał na Uniwersytecie Lwowskim w 1917r.
Podczas studiów w Krakowie należał do związków „Zet”, „Eleusis” i Sodalicji Akademickiej a, od 1910r. rownież do tajnej Armii Polskiej tworzonej przez niepodległościową organizację „Zarzewie”. Będąc we Lwowie w 1911r., pod wpływem Andrzeja Małkowskiego przystąpił do ruchu skautowego. Był sekretarzem Naczelnej Komendy Skautowej, prowadził kursy, brał udział w przeglądzie drużyn małopolskich, wygłaszał odczyty. Brał żywy udział w dyskusji na temat idealogii harcerskiej, m.in przyczynił się do ukształtowania Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego ze służbą Bogu i zasadą abstynencji. W sierpniu 1912 r. wraz z Jerzym Grodyńskim prowadził pierwszy kurs skautowy w Poznaniu. W 1913r. jako członek reprezentacji polskiej brał udział we Wszechbrytyjskim Zlocie Skautowym w Birmingham.
Brał udział w Zjeździe zjednoczeniowym ZHP w Lublinie w 1918r. Wszedł w skład Naczelnej Rady Harcerskiej. W latach 1918-21 był, wraz z Marią Wocalewską, Naczelnym Inspektorem Harcerstwa w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (WRiOP). Od 1919-1923 redagował „Harcmistrza”, a od 1923-26 był Przewodniczącym ZHP. Znał osobiście twórcę skautingu Roberta Baden-Powell’a. Wielokrotnie reprezentował Polskę na międzynarodowych konferencjach skautowych. Znał dobrze język angielski i często był zapraszany do głoszenia referatów. Trzykrotnie był wybierany na członka Międzynarodowego Komitetu Skautowego. W latach 1927-29 był przewodniczącym Biura Skautów Słowiańskich. Jako jeden z twórców polskiego skautingu otrzymał stopień Harcmistrza Rzeczypospolitej.
Był znakomitym pedagogiem. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim i na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (1923-26), pracował w gimnazjum i internacie w Wieluniu (1926-28) i w seminariach nauczycielskich. W latach 1930-1935 wykładał psychologię w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach. Od 1938r. był wykładowcą Uniwersytetu Poznańskiego i Pedagogium.
Wysiedlony z Poznania przez Niemców w 1941r., większą część okupacji spędził w Książniczkach pod Krakowem. Udzielał schronienia partyzantom, uczestniczył w tajnym nauczaniu, utrzymywał kontakty z Szarymi Szeregami.
Po wojnie od 1945r. był dyrektorem Państwowego Pedagogium w Poznaniu i wykładał na Uniwersytecie Poznańskim. Na emeryturze był lektorem języka rosyjskiego na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Po 1956r. włączył się w odbudowę harcerstwa. Na Zjeździe Łódzkim został wybrany w skład Naczelnej Rady Harcerskiej. Był również Przewodniczącym Komisji Historycznej NRH. Zmarł 7-go października 1958r. w Poznaniu.
Od samego początku historii harcerstwa Tadeusz Strumiłło odgrywał rolę kierowniczą, wskazując często przy gorących dyskusjach grona harcmistrzowskiego drogę właściwą, harcerską, głęboko ideową. Sam był człowiekiem kryształowym, gorącej wiary, abstynentem. Dbał o czystość ideałów harcerskich i sam żył w zgodzie z głoszonymi ideałami. Kochał harcerstwo całym sercem gdyż widział w nim wielką przyszłość i szansę na odrodzenie moralne narodu. Zarówno jego cechy charakteru jak i wiedza sprawiły że zdobył powszechne zaufanie w wielotysięcznej organizacji harcerskiej i wielki autorytet, który zawsze wykorzystywał dla dobra Harcerstwa.
Źródła:
Nasze Dzieje, Geneza Harcerstwa. Harcerski zeszyt historyczny nr. 3/2, Londyn c. 1970
Harcerski Słownik Biograficzny, Tom I, Wyd. Muzeum Harcerstwa, Warszawa, 2006r.